Kerk van de Nazarener Zaanstad

In het evangelie van Johannes worden wind en water gebruikt als beelden om het werk van de Heilige Geest mee aan te duiden. We zien de Heilige Geest niet, we zien alleen het werk dat hij doet. Wind en water zijn voor ons in Nederland hele vertrouwde beelden. Wij zouden daar eigenlijk goed mee uit de voeten moeten kunnen. Maar is dat ook zo? Zijn die beelden juist niet zo vertrouwd voor ons dat het ons niet meer tot nadenken zet over het werk van de Geest?
Misschien kan het beeld van een oplaadpunt voor elektrische auto’s of de batterij van de mobiel die opgeladen moet worden ons beter helpen.
Jezus zegt in Johannes 7: 37-39 wie dorst heeft laat die bij mij komen en drinken. Rivieren van levend water zullen uit zijn binnenste vloeien. Hij doelde daarmee op de Geest. Het leven dat Jezus geeft gaat iets in het innerlijk van een mens bewerken waardoor er een stroom op gang komt. Het is de Geest die dat in ons bewerkt. In het gesprek met de Samaritaanse vrouw bij de put in Johannes 4 zegt Jezus dat het levend water dat hij geeft als een bron binnen in je wordt waar levend water uit opwelt. Door de Geest wordt het levend water van Jezus in ons tot een bron die ons leven geeft, leven van Jezus. Die bron kan niet op zichzelf bestaan. Zoals de accu of de batterij van mobiel een tijd zelfstandig energie kan leveren maar dan leeg raakt door het gebruik, zo raakt ook de bron van levend water in ons op. Dat merken we omdat we dorst krijgen, geestelijke dorst. Het is dringend tijd om dan naar Jezus zelf te gaan om weer vervuld te worden.
Maar gaan we dan ook naar hem…? Of zoeken we ons oplaadpunt toch ergens anders?